Welkom thuis!

Sinds mijn laatste berichtje is er veel gebeurd. We hebben heerlijk gereisd door Oeganda, we hebben afscheid genomen van iedereen en we zijn weer veilig aangekomen in Nederland. Hieronder een verslag wat veel te lang is geworden... Maar vooruit, dan hoef ik het niet allemaal te vertellen, dat scheelt weer tijd ;-)

Samen met Judy, hebben we het Oosten van Oeganda ontdekt. In Jinja hebben we de bron van de Nijl bezocht, gekampeerd met uitzicht op de Nijl (inclusief 'shower with view') en de Nijl ontdekt per kajak. Na een schitterende zonsondergang over de Nijl hadden we blijkbaar genoeg romantiek gehad, want op dag 2 zijn we gaan raften. Aangezien we maar met z'n 3-en waren, kregen we 2 gidsen mee als ballast. Blijkbaar wogen we met elkaar nog niet genoeg, want we zijn 2 keer zo vaak omgeslagen dan normaal. Ondanks het natte pak en het rood verbrande huidje, was dit een schitterende ervaring!

Na onze avonturen op de Nijl, hebben we een organisatie bezocht. Zij zorgen ervoor dat (gehandicapte) kinderen naar het ziekenhuis kunnen, wanneer hun ouders hier geen geld voor hebben. We zijn bij twee kinderen op bezoek geweest en toen heb ik eigenlijk pas voor het eerst echte armoede gezien. Kinderen hadden bolle buik van de honger, maar ook hier geen droevige gezichten. Mensen genieten van de dingen die ze wél hebben en dan vooral het contact met elkaar. Toch wel iets om jaloers op te zijn...

Hierna zijn we doorgereisd naar Sipi. Daar hebben we gelogeerd naast een waterval die zo'n 100 meter de diepte instortte. Er was daar verder geen stroom en geen bereik met onze mobiele telefoon. We hebben daar dus heerlijk uitgerust en genoten van de prachtige natuur. Onder leiding van een lokale gids hebben we ook nog 2 wandelingen gemaakt. De eerste viel letterlijk in het water (zo'n 150 mm regen op 1 middag) dus moesten we elke keer schuilen bij de mensen thuis. Heel bijzonder om gastvrij ontvangen te worden in een hutje van klei en met een dak vol gaten. De tweede dag hadden we meer geluk en zijn we naar de verschillende watervallen gelopen. Wat een prachtig stuk natuur en wat is Oeganda toch een prachtig land!

Na Sipi zat dit deel van de vakantie er alweer op. We zijn terug gegaan naar Kampala om daar met alle Nederlanders ter plaatse te vieren dat we een koning kregen. Het was leuk om dit mee te maken in een ambassade aan de andere kant van de wereld. Na dit feest was het tijd om afscheid te nemen van Judy. Nou ja, afscheid... Tot over 1,5 week!

De volgende dag zijn we aan deel 2 van onze reis begonnen. Als eerste stond een bezoek aan Emmanuel, ons sponsorkindje, op het programma. We bezochten een van de kinderdorpen van Watoto (mijn kerk in Kampala) en ik was echt onder de indruk hoe netjes alles er bij lag. Er staan een heleboel huisjes, waarin een moeder met 8 kinderen woont. Deze kinderen zijn weeskinderen of verlaten door hun ouders. Ze mogen in het dorp blijven wonen totdat ze klaar zijn met hun studie en krijgen dan hulp om een plekje voor zichzelf te vinden. Het was leuk om Emmanuel te ontmoeten en om te merken dat hij ontzettend verlegen is. Gelukkig ontdekten we al snel dat hij voetballen erg leuk vindt, dus hij heeft ruim een uur met ons gevoetbald, terwijl hij een grote grijns op zijn gezicht had. :-)

Met een blij gevoel vanbinnen, zijn we weer verder gereisd. Het was de bedoeling dat we bij Lake Mburo zouden overnachten, maar door volledig verkeerde instructies belandden we in het uiterste Zuiden van Oeganda. Daar was ook een meer, dus hebben we er maar het beste van gemaakt. De locatie was prachtig en we hebben ook nog een tocht kunnen maken met een authentieke kano (uitgeholde boomstam). Al met al was het een geslaagde 'verkeerde' plek.

Doordat we zo ver in het Zuiden waren belandt, moesten zo'n 11 uur reizen naar de volgende bestemming. Daar aangekomen bleek dat er geen wc was, maar een latrine. Ook kon de deur van de (ijskoude) douche niet dicht. En als je super moe bent, is dat niet echt zo'n ideaal welkom. We hebben hier dus 1 nachtje geslapen, om vervolgens onze plannen weer eens te veranderen. Eigenlijk hadden we wel moeten weten dat plannen maken in Afrika weinig zin heeft...

Gelukkig waren we vlak bij National Park Queen Elizabeth en daar zijn vele plekken om te overnachten. We zijn samen met onze chauffeur (tja, na al dat afzien vonden we dat we wel wat luxe hadden verdiend) door het park gereden en hebben olifanten, neushoorns, buffels, wrattenzwijnen en nog veel meer van dichtbij gezien. Op de tweede dag zijn we nog op zoek gegaan naar leeuwen, maar helaas regende het en leeuwen houden niet van regen. Dus ook nu onze plannen maar weer aangepast en een dag eerder naar de volgende stad gegaan.

Fort Portal was de laatste stad die we zouden bezoeken. We hadden op internet een hotel gevonden wat gerund wordt door Nederlanders, dus dat wilden we wel eens van dichtbij bekijken. Na weken slapen in hutjes en tenten, was een luxe kamer met warme douche toch echt een feest. Dit was een heerlijke ontspannen afsluiting van onze reis door Oeganda.

Terug in Kampala heb ik nog een paar dagen de tijd gehad om al mijn spullen in te pakken en afscheid te nemen van iedereen. Het ging makkelijker dan verwacht. Misschien dat de grote hoeveelheden stroopwafels daar een rol bij speelden? (Ook Oegandezen zijn gek op stroopwafels en ik kreeg door al die stroopwafels zin om naar huis te gaan.)

Onze reis naar huis liep zeer voorspoedig. We waren op z'n Afrikaanse eigenlijk veel te laat op het vliegveld, maar daardoor hoefden we nergens te wachten. Ideaal. Op het vliegveld werden we opgewacht door mijn ouders, die uit voorzorg nog onze winterjassen hadden meegebracht. Dat dat niet het enige was waaraan gedacht was bleek bij thuiskomst: het huis was helemaal schoon, er stonden allerlei bosjes bloemen en de buurkinderen hadden een spandoek voor ons gemaakt. Dit alles zorgde er echt voor dat ik me welkom voelde!

En nu is het Nederlandse leven al weer 2 weken aan de gang. Ik voel me weer thuis in ons huis en geniet van het fietsen door de polder en de heerlijke warme douche. Verder is het wel ontzettend wennen voor mij, vooral het leven met de klok. Alles kost me veel meer tijd en energie dan ik gewend ben, maar dat schijnt er bij te horen. Ik neem dus nog een weekje 'vrij' (bijles geven gaat natuurlijk wel gewoon door in examentijd) en dan ga ik volgende week weer verder met mijn onderzoek. Als alles goed gaat ben ik dan in augustus klaar en heb ik mijn master afgerond. Dat zou wel lekker zijn!

Als laatste wil ik iedereen nog hartelijk danken voor alle leuke berichtjes die ik heb ontvangen terwijl ik in Oeganda was. Het was voor mij ook echt een verassing om weer thuis te komen en een spandoek, bloemen en kaarten te krijgen. Heel erg bedankt voor al deze lieve gebaren. Ik voel me echt welkom thuis. Bedankt!